Forsvinningsnummeret
Det blei kanskje merkeleg stille på bloggen her sist veke? Det var fordi vi damene var ute i provinsen og lufta oss, slik det seg hør og bør når ein har store ting å feire. Det var godt å puste sjøluft og sjå kor stor himmelen er att! Wales hadde ekte vestlandsuvêr på lur til oss, men det gjorde ingenting; vi fekk ølet, eventyret og det keltiske krydderet vi hadde lengta etter(historisk sus og ville skilt på walisisk, overalt).
Esefjorden er berre barnemat
Margunn og eg tok lappen i Wales då vi budde der, og sidan Margunn er modig, Maria ikkje har lappen og eg er ei pyse, blei det ho som tok den vesle leigebilen vår rundt på venstekøyrde, hekkebekledde Postman Pat-vegar og over nakne sauefjell der møtande bilar eller vi måtte rygge ein halv kilometer for å få passert. Pluss den overskumle motorvegen, der ein eller annan stakkar blei så til dei grader smadra sist søndag slik at all trafikken inn og ut av Wales stoppa opp i fire timar medan vi var på veg heim.
Wales er stort
Slik tok vi oss frå Cardiff i aust til Swansea (den nest største) og ut på pynten av Gower-halvøya, der vi kryssa eit tidevatnssund (15 m skilnad) og klatra opp på eit lite fjell på Worm's Head. Vi var og i ein magisk kystby - Tenby - med ei ekte, engelsk feriestrand på to sider av byen. I innlandet i sør (vi rakk ikkje nord) ligg det gruvedalar med lange husrekker og høg kriminalitet (som ein gong var grøne, ifølgje Llwellyn sine barndomsmemoarar). Vi suste gjennom ein av desse, men berre suste, for vi fekk ferten av bok. Sjølvaste Moder Bokby, Haye-on-Wye, ligg heilt på grensa til England, i eit drøymelandskap av bølgjande åsar, minipubar og middelalderruinar. Haye kokte av intellektuell kåtskap og hippie-energi; vi hadde truffe på Guardian-Haye litteraturfestival, som dreg 60,000 menneske kvart år. Haye er favoritten vår no. Berre Paradis, i form av bokbutikk.
Heim til fortida
Bortsett frå å forsere djupe dalar og vide bukter i sol og morderisk regn var eg attende på colleget for første gong sidan juni 1999 (Margunn har vore tilbake tidlegare). Som dei andre dagane budde vi på ein liten bed&breakfast i ei dokkeaktig "cottage". Maria, som vaks opp i ei blokk, blei så betatt av det som likna eit vanleg, norsk soverom at vi måtte fjerne ho med makt då vi skulle heim.
Landsbyen (Llantwit Major), som aldri har hatt veldig imponerande menyar bortsett frå tesalongen Truffles sin hot chocolate fudge cake (men så tok eigaren til å selje narkotika), hadde fått ein ny og fantastisk restaurant, Illtyd. Der møtte vi den tidlegare norsklæraren vår, Knut, og kona Ellen, som er sjefssjukepleiar på skulen, til himmelsk sverdfiskmiddag med walisisk super-øl.
Det var rart å vere attende; slottet, hagane og den vesle dalen var nett som før, men der kom eg spankulerande rett ut av London-livet og liksom møtte på meg sjølv, 7 år yngre. Tidsspegelen fekk meg til å tenke over alt eg har gjort sidan då, og ikkje minst - kor umerkeleg fort tida berre går mens vi gjer noko anna.
